Iedere 2 minuten wordt een familie geconfronteerd met de dreiging sociaal buitengesloten te worden door het hardnekkige stigma dat aan lepra verbonden is. Wilt u ook geven voor participatie in de maatschappij van mensen met lepra?
Wij creëren draagvlak en erkenning voor leprapatiënten op overheidsniveau. We pakken discriminatie aan en strijden voor gelijke rechten en toegang tot sociale voorzieningen.
In 2015 was er een doorbraak in de lobby tegen discriminatie in India. Er is een wetsvoorstel ingediend tegen alle vormen van discriminatie van leprapatiënten.
Het stigma rondom lepra is hardnekkig. Er zijn geregeld berichten van mensen met lepra die uit het openbaar vervoer geweerd worden en verbannen worden van de grond waar ze wonen. Ze worden vaak ontslagen en hun kinderen geweigerd op scholen. Zelfs degenen die bedelen om te overleven worden vermeden als ze lepra-gerelateerde handicaps hebben. Hier komt bij dat de overheidssystemen hen ook nog actief discrimineren.
Wetgeving tegen discriminatie van leprapatiënten zal zorgen dat alle leprapatiënten gelijke toegang hebben tot basisrechten en sociale voorzieningen. Dit verplicht overheden toe te zien op de uitvoering en geeft leprapatiënten een juridische basis voor gelijkwaardigheid.
Abdur Rahman verdiende zijn inkomen met fietsen: met zijn riksja reed hij mensen van de ene plaats naar de andere. Op zijn zeventiende ontdekt hij vreemde plekken op zijn handen. Hij bezoekt een lokale dokter, die hem medicijnen meegeeft. Maar de dokter heeft geen flauw idee wat er aan de hand is. De medicijnen werken dan ook niet. In de jaren daarna raakt Abdur zijn gevoel en kracht steeds meer kwijt. Zijn handen beginnen krom te trekken en hij heeft geregeld akelige zweren op zijn handen en voeten. In 1988 wordt lepra vastgesteld, hij heeft dan al 15 jaar lepra! Hij bezoekt een lepraziekenhuis en krijgt daar medicijnen die de lepra stoppen.
Ondertussen werkt Abdur gewoon door als riksjarijder. Maar dat is een zwaar beroep en zijn handen en voeten lijden er erg onder. In 2009 wordt hij opnieuw naar het ziekenhuis gestuurd, nu voor een aantal hersteloperaties. Tijdens zijn ziekenhuisopname verlaat zijn vrouw hem voor een andere man. Ze neemt twee van zijn kinderen mee.
Abdur vertelt dat het vertrek van zijn vrouw een groot verdriet is. Ook doet het ongelooflijk veel pijn dat veel mensen niets meer met hem te maken willen hebben. Toch is hij een echte doorzetter. Eenmaal terug in Dhaka schrijft hij zich in voor een zelfhulpgroep die Leprazending heeft opgezet. Hij krijgt geld om een riksja te kopen. Hiermee doet hij enkele jaren zijn werk. Sinds een half jaar kan hij zelf niet meer rijden, omdat zijn handen en voeten te erg beschadigd zijn. Nu verhuurt hij zijn riksja voor 50 taka per dag (ongeveer 50 eurocent).