'Kan ik ooit weer lopen?'
Scroll omlaag voor het filmpje
Santosh ligt op het ziekenhuisbed en staart naar het plafond. De pijn aan zijn wonden is heftig. ‘Waarom weet niemand wat ik mankeer, waarom kan niemand de pijn stoppen?’, galmt door zijn hoofd. Hij is een kind. Ten einde raad.
Santosh is vier jaar als zijn moeder een zweer op zijn rechtervoet ontdekt. Hij vertelt: ,,Vanaf dat moment bezocht ze ziekenhuis na ziekenhuis met mij. Ik ben twaalf keer opgenomen geweest. Zodra mijn wonden leken te herstellen, moest ik weer weg, maar eenmaal thuis begon mijn huid weer te zweren. Geen arts wist wat ik daadwerkelijk mankeerde. Ze probeerden maar wat…’’
‘De pijn moet stoppen’
Pijn was de realiteit van Santosh’ leven. Zonder uitzicht of hoop. Naar school kon hij niet. Spelen met vrienden was geen optie. ,,Ik wilde nog maar één ding: de pijn moest stoppen’’, vertelt hij.
Te laat
Santosh’ moeder begon lepra te vermoeden en zag nog één mogelijkheid: hulp zoeken in het ziekenhuis van Leprazending. Daar kreeg Santosh te horen dat hij lepra had. Meteen startten de artsen de behandeling, om lepra te stoppen in zijn lijf. Maar voor zijn beide benen was het te laat…
Onbeschrijfelijk
,,Het is onbeschrijfelijk wat je voelt als je hoort dat je benen geamputeerd moeten worden. Maar ik wilde zó graag dat de pijn stopte, dat die ingrijpende operaties tegelijkertijd uitzicht gaven. In eerste instantie hoopten we dat mijn rechterbeen gespaard zou kunnen blijven, maar dat is niet gelukt.’’
Uitzicht dankzij uw hulp
Santosh staat er gelukkig niet alleen voor. Dankzij u giften van mensen zoals u krijgt hij de zorg die hij zo dringend nodig heeft. Lichamelijk en geestelijk. De operaties zijn goed geslaagt en… in onze protheseplaats zijn twee protheses voor hem gemaakt.
Santosh kan weer lopen
Onze leprazorgers hebben het moment gefilmd waarop hij de protheses gebruikt en uit zijn rolstoel opstaat. Het is wonderlijk mooi, bijna ongelooflijk, om te zien hoe Santosh nu weer kan lopen. ,,Zonder pijn’’, zegt hij stralend. Kijk het filmpje hieronder. ,,Ik moet veel inhalen, want al die jaren kon ik nauwelijks naar school. Maar ik gá ervoor, want zodra het kan, wil ik een winkeltje beginnen’’, glundert hij.
Uw hulp is onvergetelijk
Santosh’ heeft nog een weg te gaan, maar hij zegt: ,,Dank u wel, zonder uw hulp zou het slecht met mij zijn afgelopen – ik moet er zelfs niet aan denken… Onthoud dat ik uw hulp altijd in diepe dankbaarheid zal herinneren.’’
IK WIL BIJDRAGEN
