'Wie kan mij liefhebben?'
Geplaatst op 22-09-2020 in Nieuws.
Dit is Safia. Ze is 53 jaar en heeft lepra gehad. In het lepraziekenhuis in Nilphamari (Bangladesh) vertelt ze over haar leven.
,,Als kind kreeg ik vlekken op mijn huid, waarin zich knobbeltjes ontwikkelden. Mijn familie dacht meteen: ‘oh help, lepra…’ Maar hulp was ver te zoeken. Ik was zeven jaar. Ons land was in oorlog en er was vrijwel geen medische hulp. Ik kon niet langs een arts en mijn toestand verslechterde. Lepra heeft mijn lichaam enorm beschadigd.”
,,Mensen hielden me ver van zich af. Zelfs mijn familie vond me eng. Iedereen was bang dat ik hun zou besmetten. Uiteindelijk ben ik verstoten. Ik leefde afgezonderd, voelde me hulpeloos, alleen en verlaten door iedereen.’’
Grote zonden
Safia is inmiddels genezen van lepra, maar: ,,De mensen uit mijn dorp zijn nog altijd bang. Als er een bijeenkomst of dorpsfeest gehouden wordt, vragen ze mij om weg te blijven. Sommige mensen zeggen tegen me dat ik melaats ben vanwege grote zonden. Ik vertel dan dat ik als jong meisje lepra kreeg – ik kon toch niet zwaar zondigen op die leeftijd?’’ De tranen rollen over haar wangen.
Angst wegnemen
Door vooroordelen wordt Safia haar hele leven al afgewezen en gediscrimineerd. Dankzij hulp van mensen zoals jij, kunnen onze voorlichtingsteams goede voorlichting geven aan familie, buren en dorpsgenoten. Zo krijgt de gemeenschap meer kennis over lepra. Het neemt de angst voor lepra weg en heeft als uitwerking dat mensen hulp zoeken, in plaats van hun naasten verstoten.
Dromen…
,,Natuurlijk droomde ik van een lieve man met wie ik een gezin zou kunnen stichten. Maar wie vindt mij aantrekkelijk, wie kan mij liefhebben?’’, vraag ze zich hardop af.
Te late hulp
Pas een jaar geleden is Safia gevonden. Ons opsporingsteam bracht haar naar het lepraziekenhuis, waar ze liefdevol behandeld is. ,,Omdat ik nu pas de officiële diagnose lepra kreeg en nooit eerder behandeld ben, is lepra mijn lichaam ernstig beschadigd. Mijn handen, mijn tenen, mijn ene voet – ik ben ze kwijt.’’
Dankbaar
Safia krijgt nu alle nodige hulp en begeleiding die ze nodig heeft. ,,Ik ben dankbaar dat ik gevonden ben, dat ik hulp gekregen heb en dat lieve mensen zich om mij bekommeren. Iedereen die hulp voor mij mogelijk maakt, wil ik hartelijk danken. Dankzij hen kan ik weer blij zijn”, besluit ze. Veel leprapatiënten zoals Safia wachten nog op hulp. Zonder steun van mensen zoals u, maken zij geen kans op een waardig leven.
