Voor Isshak zat er niets anders op dan op straat leven - deel 4
Geplaatst op 15-10-2018 in Blog.
Ex-leprapatiënt Isshak vertelde zaterdag tijdens de Ontmoetingsdag voor 150 mensen over zijn leven. Hij had het niet gemakkelijk gehad. Door de lepra zat zijn gezicht tot januari dit jaar onder de bulten. Iedereen in zijn land zag dat hij lepra had. Hij vertelde dat de mensen gewoon zijn samen buiten op een kleed te zitten. Hij mocht daar niet bij zitten. De zaal leefde mee.
Bij mij thuis vertelde Geeske meer. Isshak kwam uit een gebroken gezin. Zijn vader had een andere vrouw ontmoet. Nadat zijn moeder hem gezoogd had, bleef hij bij zijn vader. Maar zijn vader moest hem niet. Deze man wilde opnieuw beginnen met zijn nieuwe vrouw, en Isshak – als zoon van zijn eerdere vrouw – was hij liever kwijt dan rijk.
Op de fiets naar het kantoor van Leprazending
Ongewenst
Toen Isshak de leeftijd had bereikt dat hij besefte dat hij ongewenst was, zocht hij zijn heil bij zijn zus. Als kind reisde hij urenlang om haar te bereiken. Gelukkig vond hij haar, en mocht hij een tijdlang bij haar wonen. Maar ook aan die tijd kwam een eind. Ze ontmoette een man, en hij was weer ongewenst. Deze man wilde ook dat Isshak vertrok.
Inmiddels was Isshak tiener. Voor hem zat er niets anders op dan op straat te leven. Naar school was hij nooit geweest, en lezen of schrijven kon hij niet. Zijn eten scharrelde hij bij elkaar door langs vuilnisbakken van hotels en restaurants te struinen. Soms kreeg hij klusjes, als het wassen van dekens van een rijkere man. Dan had hij weer wat geld.
Geen idee
En alsof het niet nog erger kon, werd het dat toch. Isshak kreeg lepra. Langzamerhand vulde zijn gezicht zich met bulten. En die bulten zetten steeds meer op. Ze werden rood en pijnlijk. Hij had geen idee wat hij had. Op het eind had hij het gevoel dat hij geen adem meer kon halen. Hij was koortsig en warm.
Isshak laat zijn moestuin in Tjsaad zien.
In die conditie ging hij op zoek naar zijn moeder in Tsjaad. Na een dagenlange reis kwam hij doodziek bij haar aan. Ze schrok hevig. Gelukkig kende ze een blanke vrouw van Leprazending in dit land. Ze bracht Isshak naar haar toe. Het was veldwerker Geeske die in het hele gebied bekend staat als lepradeskundige. Ze zag direct dat Isshak lepra had. Ze hielp hem aan medicijnen, en langzaamaan knapte hij op.
Lemen hutje
Inmiddels heeft Isshak een klein moestuintje. Tijdens de Ontmoetingsdag laat hij op een video zien hoe hij hout hakt en gaat hij alle vruchten af die in zijn moestuin groeien. Tomaat en pompoen. Zijn dagelijks leven nu. De bulten zijn grotendeels geslonken, en het gaat goed met hem. Isshak heeft weer dromen.
De reis door Nederland moet nog steeds bij hem doordringen. Wat een ervaring. In Tsjaad woont hij in een lemen hutje. Hij heeft drie broeken, drie shirts een paar slippers en dichte schoenen. En die wast hij zelf. Elektriciteit is er niet. In het lemen hutje is hij nauwelijks, net als vele andere Tsjadiërs. Mensen leven buiten op straat. Hij slaapt zelfs buiten.
Geeske en leprapatiënt Isshak bij ons aan het ontbijt.
Ironie
Dit weekend heeft hij in een bed geslapen bij de zus van Geeske en is hij daar naar de kerk gegaan. ’s Avonds at hij bij een andere kennis van Geeske in Apeldoorn. Ik heb ze daarom dit weekend nauwelijks gezien. Rond 21.00 uur ’s avonds kwamen ze hier weer aan.
Isshak heeft vannacht heerlijk geslapen. De ironie wil dat Isshak nu last heeft van diarree. Ironisch omdat als wij westerlingen naar een derdewereldland reizen, wij ook vaak diarree krijgen door het eten. Geeske vermoedt dat het komt omdat hij hier te veel gegeten heeft.
Suiker
Vanmorgen smulde Isshak hier aan tafel van een smoothie met banaan, vanilleyoghurt en havermoutvlokken. Hij at met een lepel alsof hij niets anders deed. En hij genoot van een kop thee met veel te veel suiker. Daarna vertrok hij samen met Geeske naar het kantoor van Leprazending. Op de fiets.
Veldwerker Geeske reist deze morgen samen met Isshak naar EO Metterdaad. Eerder hebben makers van dit geweldige programma diverse reportages gemaakt van het werk in Tsjaad. Daar zijn we enorm dankbaar voor, want dat brengt lepra weer bij mensen onder de aandacht. Wist je bijvoorbeeld dat elke 2 minuten iemand de diagnose lepra krijgt?
Lees hieronder de eerdere blogs:
Nederlands gezin stelt huis open voor leprapatiënt
Blog – deel 1 – ‘Nadat ik mijn huis had opengesteld, kwamen de twijfels’
Blog – deel 2 – ‘Isshak droeg een katoenen tenue. Het leek meer op een pyjama’
Blog – deel 3 – ‘Verbaasd vroeg Isshak in de morgen waarom we nu al gingen eten. Het was toch nog donker.’
Blog – deel 5 – ‘Zelf kan ik niet mee naar dat verre, droge Tsjaad met lemen hutjes’