Menu

Myanmar

Mensen in Myanmar hebben de afgelopen tientallen jaren zwaar gehad.

Myanmar werd 53 jaar lang geregeerd door een militair regime, waarna het in 2015 opnieuw een democratie werd. Het leven is zwaar. De bevolking leed onder een burgeroorlog tussen de overheid en diverse etnische groeperingen. In 2008 werd het land geraakt door cycloon Nargis. Naar schatting 150.000 mensen kwamen om het leven.

Leprazending in Myanmar

De bevolking in dit land is afhankelijk van de landbouw. Ook mensen met een handicap en mensen met lepra. Voor deze mensen is het extra moeilijk om voor zichzelf te zorgen. Ze worden vaak buitengesloten of gediscrimineerd. Maar ook door praktische beperkingen kunnen ze vaak niet genoeg geld verdienen om in hun onderhoud te voorzien.

Myanmar Pakokku – photo Jaco Klamer

Dana Project

Dit project is in 2020 afgerond

Met giften uit Nederland ondersteunt Leprazending het Dana Project. Gehandicapte mensen werkzaam in de landbouw krijgen begeleiding om in hun eigen onderhoud te kunnen voorzien. De nadruk ligt op vrouwen.

Met dit project helpen we meer dan 30.000 mensen met een handicap in de regio’s Mandalay, Bago en Yangon. Mensen met een handicap hebben vaak een achterstand op school opgelopen.

We helpen deze mensen door:

  • ze te helpen zich aan te sluiten bij landbouwcoöperaties;
  • het verbeteren van de toegang tot markten;
  • ze te trainen. Denk aan het bijbrengen van rekenvaardigheden, lezen en schrijven.
  • het verbeteren van toegang tot micro-financiering als audiovisueel voorlichtingsmateriaal.
  • het trainen van medewerkers van micro-financieringsinstellingen.

15-5-2017 foto Jaco Klamer

Voor dit project werkt Leprazending nauw samen met:

  • The Leprosy Mission Myanmar;
  • Ontwikkelings- en micro-financieringsinstelling BRAC;
  • Enablement. Deze organisatie ontwerpt marktplaatsen op een rolstoelvriendelijke manier.
  • Department of International Development (DFID). Dit is een Engelse overheidsinstelling die de allerarmste mensen in de wereld helpt.

    

 

 

Leprazending draagt in Myanmar bij aan de Sustainable Development Goals (SDG’s) opgesteld door de Verenigde Naties (2015).

 

Lepra in Myanmar

Lepra is een grotendeels vergeten bacteriële infectieziekte dat tienduizenden mensen per jaar treft. De meeste slachtoffers wonen in zuidoost Azië, en zijn erg arm.

Lepra is een eeuwenoude ziekte. Het veroorzaakt gevoelloosheid en tast het zenuwstelsel aan. Het kan leiden tot ernstige misvorming en handicaps.

In de jaren 80 kwam het medicijn multi drug therapy op de markt. Het was effectief in het wereldwijd bestrijden van lepra en is vandaag-de-dag nog steeds het meestgebruikte middel tegen deze ziekte.

Als mensen deze behandeling krijgen op het moment dat de zenuwen nog steeds te herstellen zijn, kan het permanente handicaps voorkomen. Helaas geldt voor velen dat ze genezen worden nadat ze niet meer kunnen lopen, schrijven of zien.

Vanaf 1995 begon de World Health Organization (WHO) deze behandeling gratis te verstrekken. De resultaten in Myanmar waren geweldig. Althans, voor een tijdje.

Dankzij wereldwijde inzet, waarbij de WHO de kar trok, om lepra te elimineren, was Myanmar in staat deze wijdverbreide ziekte aanzienlijk te reduceren.

Myanmar Pakokku

In 2000 verklaarde de WHO dat de ziekte lepra geen gezondheidsrisico voor de wereld meer was. Myanmar bereikte in 2003 de status van geëlimineerde ziekte.

Maar eliminatie betekent niet dat de ziekte volledig is verdwenen. Het is alleen gereduceerd tot een handelbaar niveau. Zelfs na het bereiken van dit punt in Myanmar, moet er nog steeds veel werk worden gedaan. En helaas is wereldwijd de inzet om deze vreselijke ziekte te bestrijden gestopt.

Net als in de rest van zuidoost Azië – waar wereldwijd 74 procent van de lepragevallen voorkomt – is het aantal nieuwe slachtoffers in Myanmar maar tergend langzaam aan het zakken.

Landdirecteur van Leprazending Myanmar Dr. Zaw Moe Aung vindt dit een slechte zaak. ‘Verklaren dat lepra als ziekte geëlimineerd is, heeft in de wereld het verkeerde signaal afgegeven. Donateurs zijn gestopt met geven, en zelfs medewerkers hebben geen interesse meer in het werk. De aspiraties voor jonge mensen om te werken met leprapatiënten zijn verdwenen.’

Dr. Zaw Moe Aung gaat verder: ‘Deze nieuwe mensen richten zich in hun studies nu op HIV en tuberculose. Niemand lijkt zich meer in lepra te interesseren. Maar leprapatiënten hebben nog steeds behandeling nodig, ze hebben nog steeds steun nodig, en de bevolking heeft nog steeds preventief onderwijs nodig. Anders zou lepra zich opnieuw kunnen verspreiden en pas herkend worden als het te laat is.’

Bron: Huffington Post, 25 april 2017