Ik ben verborgen, maar ook geliefd

Jij bent die arm om haar heen…

‘De vlekken en gevoelloosheid in mijn handen beangstigden me. Maar ik smachtte vooral naar een arm om mij heen.’

,,Vreemde vlekken, gevoelloze handen, wat gebeurt er met mij?’’, vroeg Shabnam zich af. De ergste scenario’s schieten door haar hoofd, vooral: ,,Laat het asjeblieft geen lepra zijn…’’

Snoeihard

Shabnam uit India groeit op zonder moeder. Ze is een tiener als ze de eerste verschijnselen van lepra krijgt. Ze hoopt op een andere diagnose, maar besluit toch om bij ons lepraziekenhuis in Faizabad aan te kloppen. De uitslag is snoeihard: ,,Lepra.’’

Geen aanraking, geen contact

,,Toen bleek dat ik lepra had, wees iedereen me af. Ik miste familie, mijn moeder, aanraking en nabijheid van mensen die om mij gaven.’’ Shabnam verliest haar hoop en de wereld om haar heen wordt donker en zwart. ,,Ik was bang geweest voor de lichamelijke klachten, maar de eenzaamheid door lepra hakte nog dieper.’’

Een arm om mij heen

,,Wát een verademing om in die toestand te ontdekken dat de zorgwerkers in het lepraziekenhuis niet alleen mijn lepra behandelen, maar ook naar mij omkijken, mij liefde geven – ineens voelde ik een arm om mij heen.’’

Zoeken naar lichtpuntjes

,,De leprabehandeling is zwaar, mijn lichaam reageert heftig op de medicijnen. Maar ik weet dat het de lepra stopt. Zonder behandeling is mijn toekomst uitzichtloos, wordt mijn lichaam beschadigd en zal ik nooit meer mijn plek in de maatschappij in kunnen nemen. Soms moet ik echt zoeken naar lichtpuntjes, maar ik zie ze… Het is een weldaad om mensen om me heen te hebben, die naar me omzien’’, zegt Shabnam.

U bent die arm om haar heen

Dank u wel dat u wilt omzien naar leprapatiënten als Shabnam. Uw steun is als een arm om mensen als Shabnam heen, met uwe bijdrage geeft u haar behandeling en een hoopvolle toekomst.

Lepra is gestopt in haar lijf

Shabnam krijgt nu langzaam haar leven weer terug. Ze leert haar wonden verzorgen en ze krijgt onderwijs. ,,Voorzichtig durf ik naar de toekomst te kijken en zie ik mezelf weer meedoen aan het leven. Als ik denk aan al die mensen, ver van hier, die iets van zichzelf geven, om mij en al die andere leprapatiënten te helpen, dan wordt ik vanbinnen heel stil en dankbaar…’’

Voor alle mensen, één voor één

We weten dat Jezus met ontferming bewogen is voor mensen met lepra. Wilt u ook van betekenis zijn voor hen? Laten we samen optrekken naar het jaar 2035, het jaar waarin we leprabesmetting gestopt willen hebben. Zonder hulp blijft lepra voortwoekeren, maar samen met u maken we van lepra geschiedenis. Voor Shabnam, ja voor alle mensen, één voor één.

Ik help mee