Geplaatst op 25-06-2020 in Nieuws.
Kajari (58) heeft bijna altijd een lach. Maar achter haar lach schuilt een verdrietige geschiedenis…
,,Op mijn tiende jaar kreeg ik vlekken’’, vertelt ze. ,,Ik wist niet wat het was, terwijl het verergerde. Onze lokale arts wist zich geen raad, hoe vaak ik langskwam. Pas na mijn veertigste jaar stuurde hij me naar het lepraziekenhuis in Nilphamari. Daar hoorde ik dat ik lepra had. Intussen was ik bijna iedereen kwijt om wie ik gaf. Mensen lieten me in de steek – ze vonden het eng dat mijn vingers en tenen stukje bij beetje verdwenen.’’
,,Ik groeide op in een straatvegersfamilie. Armoede troef en ‘een opleiding doen’ was geen optie. Mijn vader herinner ik me als een vrolijke man, hij werkte hard. Mijn moeder zorgde voor mij, tot haar dood toe. Ik bleef alleen over. Af en toe zie ik mijn broer, hij woont vlakbij, maar mijn zussen zijn uit mijn leven verdwenen…”
,,Soms voelde ik me intens alleen. Ik verlangde naar een eigen gezin, een partner. Of anders een baan met collega’s – maar ja, met een beschadigd lichaam ben je kansloos… Ik ken momenten waarop ik God vroeg of hij mij weg wilde nemen. Wat stelde mijn leven voor?’’
,,Dankzij hulp in het lepraziekenhuis weet ik beter: ook ik ben waardevol. Na behandelingen en operaties ben ik genezen. De leprawerkers hielpen mij een baan te vinden. Nu werk ik als schoonmaakster op een school en kan ik mezelf onderhouden. Ook ben ik opgenomen in een vrouwengroep – de vrouwen zijn hechte vriendinnen geworden.”
Er zijn veel vrouwen zoals Kajari, die dringend hulp nodig hebben. Wil jij een gift doen om een vrouw met lepra genezing te geven? Met jouw gift geef jij herstel aan een vrouw zoals Kajari. Dankzij jouw gift vindt een vrouw zoals zij haar lach terug. Dank je wel!
,,Tegen iedereen die bijdroeg aan mijn herstel, zeg ik uit de grond van mijn hart: dank u wel! Lepra maakte mij diep ongelukkig. Dankzij u vond ik mijn lach weer terug.’’ Bekijk hoe…