Geplaatst op 27-09-2014 in Columns.
Werk voor leprapatiënten móet doorgaan
Dertig jaar lang zorgde Ida Baarsen (73) voor leprapatiënten in DR Congo. Acht jaar geleden ging ze met pensioen. Nog steeds is ze vol lof over het werk van Leprazending. In haar ouderlijke woning in Aalsmeer vertelt ze haar verhaal. Dat is belangrijk, vindt ze, want het werk onder leprapatiënten móet doorgaan.
Ida groeide op in een warm en liefdevol gezin met zes kinderen, samen met haar tweelingzus Elly. Ze haalde haar diploma coupeuse, ging werken als fotolaborante maar veranderde al snel van belangstelling; ze wilde de verpleging in. Ida haalde haar diploma’s, en ging daarna naar Engeland om als au pair te gaan werken en Engels te leren. Terug in Nederland vervolgde ze haar opleidingen. In 1970 ging ze naar Brussel, om aan het plaatselijke Bijbelinstituut de theologische opleiding te volgen.
,,In het derde jaar van mijn studie zag ik een oproep van The Leprosy Mission’’, vertelt ze. ,,Ze zochten verpleegkundigen voor een lepraproject in het tropisch regenwoud van Congo. Toen werd duidelijk wat God met mijn verdere leven wilde.’’
Ze solliciteerde en werd aangenomen. Daarna volgde een gedegen voorbereidingsperiode van twee jaar, waarin ze onder meer de tropenopleiding volgde en Frans leerde. Ook liep ze stage in een ziekenhuis in Addis Abbeba, Ethiopië. Daar kwam ze voor het eerst in aanraking met leprapatiënten. ,,Dat was heel ontroerend en emotioneel. Ik sloot ze direct in mijn hart.’’
In 1975 was Ida klaar om uitgezonden te worden en volgde het afscheid van Nederland. ,,Dat was zwaar’’, vertelt ze. ,,Ik nam afscheid van al mijn dierbaren. Gelukkig stond mijn familie helemaal achter mijn besluit.’’
Regenwoud
De Evenaarsprovincie in Congo werd haar nieuwe werkplaats, middenin het tropisch regenwoud. In de beginperiode was daar een lepradorp, waar leprapatiënten werden verpleegd en verzorgd. ,,We hebben daar ontelbare leprapatiënten verpleegd, duizenden mensen zijn genezen. Dat was echt heel dankbaar werk. Met heel veel mensen hebben we over het evangelie kunnen spreken, dat was geweldig.’’ In het dorp werden de mensen verpleegd, maar werden ook orthopedische schoenen en andere hulpmiddelen gemaakt. In een latere periode werd het lepradorp gesloten, omdat het beter is voor de acceptatie van de ziekte als patiënten in hun eigen dorp wonen.
Een belangrijk onderdeel van haar werk was het opsporen van leprapatiënten in de talloze dorpen in het gebied. Ze reisde ontelbare kilometers over gevaarlijke wegen. ,,Ik overnachtte in de dorpen in huisjes van klei met hier en daar spinnen, veel muggen, soms een slang en oerwoudgeluiden om me heen. Het ontbijt bestond een keer uit rat en olifant. Toch voelde ik me op mijn gemak door de hulp en zorg van de dorpsbewoners. Ik voelde me geliefd en gerespecteerd.’’
Verdriet
Er was ook persoonlijk verdriet. Tijdens haar verblijf in Congo overleden haar beide ouders in twee jaar tijd. Ze kon niet op de begrafenis zijn. ,, Het overlijdensbericht bereikte mij te laat. Mobieltjes waren er toen nog niet. Gelukkig werd ik goed opvangen door Congolese collega’s daar.’’
In haar lange periode in Congo was er veel contact met Nederland. Haar tweelingzus Elly was haar contactpersoon. Elly is belangrijk in haar leven, vertelt ze. ,,Zij was de verbinding tussen mij en Nederland. Bovendien heeft ze onze bejaarde ouders tot het laatst verzorgd. Als zij dat niet had gedaan had ik mijn werk niet kunnen doen. Daarnaast zorgde zij ook voor het verzenden van kleren, verband, medicijnen, schoenen en nog veel meer naar Congo.’’
In 2005 kwam er een eind aan haar werk in Congo. ,,Ik werd 65 en ging met pensioen. Eenmaal in Nederland heb ik geprobeerd mijn ervaring in te zetten voor belangrijk werk hier. Ik werk nu onder meer in de palliatieve zorg én in het detentiecentrum Schiphol-West. Belangrijk werk, waar ik mijn hart in kwijt kan.’’
Terugkijkend is ze bijzonder dankbaar dat ze haar leven in het teken van leprapatiënten heeft mogen stellen. Ze is Leprazending ook dankbaar voor de goede zorgen. Ze vindt het belangrijk dat het werk onder de patiënten doorgaat, en is daarom een ambassadeur én donateur van Leprazending en heeft ze het werk van de stichting opgenomen in haar testament. ,,Ik vertrouw de organisatie mijn geld van harte toe.’’
Nalaten aan Leprazending?
Het werk onder leprapatiënten in Congo en op talloze andere plekken moet doorgaan. De strijd tegen lepra is nog niet gewonnen. Wij zijn u daarom dankbaar voor uw steun aan Leprazending. Wij willen u ook vragen of u wilt overwegen om Leprazending in uw testament op te nemen. Zodat ook later dit belangrijke werk kan doorgaan. Wilt u meer informatie? Neemt u dan vooral contact op met ons kantoor.