Op bezoek in het ziekenhuis van Leprazending

Geplaatst op 01-12-2016 in Blog.

Een van de drie grote lepraziekenhuizen in Nepal is het Anandaban-ziekenhuis van Leprazending. Dit ziekenhuis ligt ongeveer 30-45 minuten buiten Kathmandu, de hoofdstad, als je alleen de weg mag gebruiken. Dat voorrecht kennen alleen buitenlandse regeringsleiders. Ik was na aankomst op het vliegveld vanuit het andere ziekenhuis bijna drie uur onderweg.

Het Anandaban, ‘dennenboombos’ ziekenhuis ligt verscholen achter de bergen die je vanuit Kathmandu kunt zien. Het ziekenhuis mocht indertijd niet gebouwd worden met het gezicht naar Kathmandu. Dat is de goden verzoeken. Het ziekenhuis heeft een stevige dreun gekregen van de aardbeving vorig jaar. Het oude vertrouwde gastenverblijf is er niet meer. Helemaal gesloopt om plaats te maken voor een nieuw gastenverblijf. Maar beneden aan de voet van de berg is in de jaren negentig een opleidingscentrum gebouwd met een stevige fundering – geen schade. Daar kon ik verblijven. Dan wel elke keer 350 treden op en af naar en van het ziekenhuis door het dennenbomenbos – ook voor de lunch.

Heel veel van het personeel woont op het terrein van het ziekenhuis. Veel stafhuizen waren ook niet meer bewoonbaar. Veel wordt er nu gebouwd. Naast een nieuwe operatiekamer, nieuwe ziekenzalen en natuurlijk nieuwe huizen voor personeel. Gelukkig is het geld voor deze nieuwbouw beschikbaar gekomen.

Vele operaties worden hier gedaan om misvormingen en verlammingen bij lepra patiënten te corrigeren – herstellen. Het ziekenhuis heeft een goed operatieteam. Dit jaar is het team ook wezen opereren in een van de kleinere ziekenhuizen in het Westen van Nepal. Ik heb de directeur, Dr Indra, chirurg, nu uitgenodigd om naar het ziekenhuis in Pokhara te komen. Daar komen opereren in afwachting van de komst van een plastisch chirurg die hopelijk in Juli volgend jaar hier het team komt versterken.

De komende chirurg is al afgestudeerd maar wil zijn promotieonderzoek nog in China afronden. Hij was onlangs even op bezoek voor een verdere kennismaking en heeft het boek dat ik mede geschreven en geredigeerd heb meegenomen naar China.

Het liefst wil je natuurlijk misvormingen en verlammingen voorkomen en daarmee  de noodzaak voor chirurgie, maar ja…. zie eerdere blogs – Te Laat.